ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမယ် ရေရေရာရာမသိ။ အမှတ်ကလဲ မကောင်းတော့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ မမီ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည်ချည်းမဟုတ်တော့ အဝေးသင်တက်ပြီး အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလို ဆယ်တန်းအောင်ခါစသူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းတက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သတင်းစာတွေမှာ အလုပ်ခေါ်တဲ့ကြော်ငြာရှာတယ်။ လမ်းသွားရင်းလဲ ကပ်ထားသမျှ အလုပ်ခေါ်စာဖတ်တယ်။ သွားလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အငြင်းခံရတယ်။ အင်တာဗျူးတောင် မဖြေရဘူး။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျပါဘူး။ တနေ့တော့ အလုပ်ရမှာပဲလို့ ယုံကြည်ထားတယ်။ တရက် ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းကအပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း အလုပ်ခေါ်စာတခုတွေ့တယ်။ (အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်း အလိုရှိသည်) အစချီပြီး ဘာညာဘာညာပေါ့။ ခေါ်တဲ့ကမ်ပဏီလိပ်စာလဲ ရေးထားတယ်။ ကျွန်မရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ချက်ချင်းသွားလိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ ငါးနာရီလောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ အထဲဝင်စုံစမ်းတော့ နောက်နေ့ ညနေ ခြောက်နာရီမှာ အမ်ဒီနဲ့ အင်တာဗျုးဖြေဖို့ ချိန်းလိုက်တယ်။ အလုပ် ရ မရက မသေချာပေမဲ့ ဖြေဖို့က ကျွန်မတာဝန်ပဲလေ။ အိမ်ကိုပြန်လာပြီး အင်တာဗျူးအတွက်ပြင်ဆင်ရတယ်။ တခါမှ အင်တာဗျူး မဖြေဘူးတော့ ကမ်ပဏီတခုမှာ အလုပ်ဝင်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းဆီက အကူအညီယူရတယ်။ သူက ကမ်ပဏီဝတ်စုံဖြစ်တဲ့ ရှပ်အဖြူ လယ်သာစကပ်အနက်ငှားပေးတယ်။ တခြားသိသင့်တာလေးတွေပြောပြတယ်။ ကျွန်မက အကိတ်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ရှိသင့်တဲ့ အမို့အမောက်တွေတော့ရှိတယ်။ သူငယ်ချင်းကတော့ ကျွန်မထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သေးတယ်။ သူ့အဝတ်အစားတွေက ကျွန်မဝတ်လိုက်တော့ တင်းကျပ်ပြီး ဆက်ဆီကျနေတယ်။ ရှပ်အဖြူအောက်က ကျွန်မရင်သားတွေ ရုန်းကန်ထွက်နေသလို လယ်သာစကပ်အနက်အောက်မှာလဲ တင်သားအလှကပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်တာဗျူးဖြေမဲ့နေ့မှာတော့ ရင်သားတွေဖုံးအောင် ကုတ်အကျီႌလေးထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးရှိပြီ။ အင်တာဗျူးနေတဲ့အခန်းအပြင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ကျွန်မစောင့်နေရတယ်။ ကျွန်မလက်ဖဝါးက ချွေးစေးတွေပြန်နေတယ်။ ဆာကူလာမြို့တော် ရန်ကုန်ရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် လယ်သာစကပ်အောက်မှာလဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်ပြီး ချွေးထွက်စပြုနေတယ်။ ကျွန်မ ထိုင်စောင့်နေရတာ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။ ကမ်ပဏီက ပုရိသအချို့က ကျွန်မကို ခေါ်တောငေး ငေးနေကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်ကတော့ ဒါလိုအကြည့်တွေ ရိုးနေပါပြီ။ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှကို မနေတော့တာ။ ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မကို အင်တညဗျူးဖြေဖို့ခေါ်ပါတော့တယ်။ အခန်းဝကို တုန်တုန်ရီရီလျှောက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အထဲက ဝင်ခဲ့ဖို့ ပြောသံကြားရတယ်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။ အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်း အမျိုးသားတယောက်က စားပွဲတဘက်မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူက အမ်ဒီတဲ့။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အမျိုးသားက ကျွန်မကို မထိုင်ခိုင်းသေးဘဲ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အနှံ့ကြည့်တယ်။ ထိုင်ပြီးတော့လဲ သာမန်ကာလျှံကာ မေးခွန်းတွေမေးတယ်။ စားပွဲအောက်က သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မခြေထောက်ကို လာလာထိနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မမိဘတွေအကြောင်းမေးတယ်။ ပုံမှန်ဖြေနေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်ထဲ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြနေမိတယ်။ ရှပ်အဖြူအောက်က ကျွန်မရင်သားတွေ ရုန်းကန်ထွက်နေသလို လယ်သာစကပ်အနက်အောက်မှာလဲ တင်သားအလှကပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်တာဗျူးဖြေမဲ့နေ့မှာတော့ ရင်သားတွေဖုံးအောင် ကုတ်အကျီႌလေးထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးရှိပြီ။ အင်တာဗျူးနေတဲ့အခန်းအပြင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ကျွန်မစောင့်နေရတယ်။ ကျွန်မလက်ဖဝါးက ချွေးစေးတွေပြန်နေတယ်။ ဆာကူလာမြို့တော် ရန်ကုန်ရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် လယ်သာစကပ်အောက်မှာလဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်ပြီး ချွေးထွက်စပြုနေတယ်။ ကျွန်မ ထိုင်စောင့်နေရတာ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။ ကမ်ပဏီက ပုရိသအချို့က ကျွန်မကို ခေါ်တောငေး ငေးနေကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်ကတော့ ဒါလိုအကြည့်တွေ ရိုးနေပါပြီ။ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှကို မနေတော့တာ။ ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မကို အင်တညဗျူးဖြေဖို့ခေါ်ပါတော့တယ်။ အခန်းဝကို တုန်တုန်ရီရီလျှောက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အထဲက ဝင်ခဲ့ဖို့ ပြောသံကြားရတယ်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။ အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်း အမျိုးသားတယောက်က စားပွဲတဘက်မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူက အမ်ဒီတဲ့။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အမျိုးသားက ကျွန်မကို မထိုင်ခိုင်းသေးဘဲ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အနှံ့ကြည့်တယ်။ ထိုင်ပြီးတော့လဲ သာမန်ကာလျှံကာ မေးခွန်းတွေမေးတယ်။ စားပွဲအောက်က သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မခြေထောက်ကို လာလာထိနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မမိဘတွေအကြောင်းမေးတယ်။ ပုံမှန်ဖြေနေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်ထဲ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြနေမိတယ်။ အဲဒါတွေပြီးတော့ အမ်ဒီကမတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျွန်မဘေးကို လျှောက်လာတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျွန်မပခုံးပေါ်တင်ပြီး စိတ်မပူဖို့ပြောတယ်။ အားလုံးအဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်တဲ့။ သူ့လက်တွေ ကျွန်မရင်ဘတ်ပေါ်လှမ်းလိုက်တော့ ကျွန်မလဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ လက်ဖဝါးမှာ ချွေးစေးတွေ ရွှဲနစ်နေတယ်။ အင်တာဗျူး မေးလို့ပြီးပြီလား ကျွန်မမေးလိုက်တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလဲ မရိုးသားတဲ့ ဟန်ဆောင်ပြုံးတခုဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ကျွန်မတကိုယ်လုံးလဲ ချွေးပြန်နေတော့ အပေါ်ထပ်ကုတ်လေးကို ချွတ်တယ်။ သူက ကျွန်မကို ကုတ်က အင်တာဗျူးမစခင်ကတည်းက ချွတ်လာရမှာတဲ့။ ကျွန်မ မသက်မသာပဲ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မကိုပြန်ထိုင်ခိုင်းတာနဲ့ ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ သူ့လက်တွေက ဒီတခါ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်ရောက်လာတယ်။ စကပ်က လယ်သာအစစ်လားတဲ့။ သူ့မိန်းမတောင် လယ်သာစကပ်တထည်လောက်ဝယ်ချင်နေတာဆိုပဲ။ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်က အမ်ဒီ့လက်တွေကို ညင်ညင်သာသာပဲ ဖယ်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ဖုန်းမြည်လာလို့ ဖုန်းပြောနေတယ်။ မျက်စိကတော့ ကျွန်မဆီက မခွာဘူး။ ပေါင်ကြားထဲ ချွေးထွက်နေတော့ ကျွန်မလက်နဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကို သူမြင်သွားပြီး ဆန္ဒရှိရင် စကပ်ပါချွတ်လို့ရတယ်တဲ့။ ဒီအခန်းထဲ တခြားသူမလာဘူးတဲ့။ ရိသဲ့သဲ့ပြုံးပြီးပြောတယ်။ အမ်ဒီက ဖုန်းပြောလို့မပြီးသေးဘူး။ အခန်းထောင့်မှာ ဆိုဖာတခုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်မသွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီရဲ့အလုပ်စားပွဲမှာ ထိုင်နေရတာထက် ဆိုဖာက သက်တောင့်သက်သာပိုရှိနေတယ်။ သူ ဖုန်းပြောပြီးတဲ့အထိ ကျွန်မကြောက်ကြောက်နဲ့ စောင့်နေတယ်။ အမ်ဒီက ဖုန်းချပြီး ကျွန်မဘေး ဆိုဖာပေါ်လာထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ အင်တာဗျူးအခြေအနေ အမ်ဒီကို မေးလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အင်တာဗျူးလို့တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ ကျွန်မ အလုပ်တော်တော်လိုချင်နေရင်တော့ တနေရာရာကိုလာသင့်တယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပြောပြီး အမ်ဒီက လိပ်စာကဒ်တခု လှမ်းပေးတယ်။ သူ့ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ လိပ်စာက ကဒ်ပေါ်မှာပါတယ်။ ပြောနေရင်း အမ်ဒီ့လက်က ကျွန်မပေါင်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ စကပ်အောက်တိုးဝင်တယ်။ ကျွန်မအတွက် စဉ်းစားချိန် ပေးပါဦးလို့ တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ အဲဒ်ီအချိန်မှာ သူ့လက်က ကျွန်မပင်တီပေါ်ရောက်နေတော့တယ်။ အချိန်မဖြုန်းဘဲ မြန်မြန်စဉ်းစားလို့ အမ်ဒီက ပြန်ပြောရင်း ပင်တီကို ဘေးတဘက်ကပ်ပြီး လက်က ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လာပွတ်နေတယ်။ အမ်ဒီ လက်ပြန်ထုတ်တော့ ကျွန်မ အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကမ်ပဏီက ထွက်လာတဲ့အချိန် ကျွန်မအဲဒီကို ဘယ်တော့မှပြန်မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တခြား တခြားအလုပ်တွေ ရှာတယ်။ လျှောက်တယ်။ အင်တာဗျူးဖြေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူထက် အောက်ပါအရည်အချင်းကိုပဲ ဦးစားပေးနေကြတာချည်းပဲ။ အလိုးခံဖို့က အဓိကလိုဖြစ်နေကြတာ။ အလုပ်မရလို့ စိတ်ညစ်တာနဲ့ စကားတွေတောင် ရိုင်းကုန်ပြီ။ ဆောရီး…။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်ကမ်ပဏီဆီပြန်သွားဖို့ဖြစ်လာတယ်။ အလိုးခံရမှာချင်းအတူတူ အဲဒီကမ်ပဏီက လစာအတော်များတယ်။ ကျန်တဲ့အလုပ်တွေနဲ့ ယှဉ်ရင်ပေါ့။ တညနေမှာတော့ အမ်ဒီပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကဒ်လေးကိုင်ရင်း ကျွန်မစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေမိတယ်။ အချိန်အကြာကြီးမပေးလိုက်ရဘဲ အမ်ဒီဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အလုပ်ကိုလက်ခံမဲ့အကြောင်းပြော လိုက်တယ်။ သူကတော့ ဘာလို့အဲလောက်အချိန်ဆွဲနေတာလဲတဲ့။ ကျွန်မလဲ စဉ်းစားနေတာကြာသွားလို့ပေါ့။ အမ်ဒီက ရယ်သွမ်းသွေးပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲက နေရာကို ည ရှစ်နာရီအရောက်လာဖို့ပြောတယ်။ ဆက်ဆီကျကျဝတ်လာခဲ့ဖို့လဲ မမေ့စေနဲ့တဲ့။ အမ်ဒီ့ဆီဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်က ညနေငါးနာရီထိုးခါနီး။ ကျွန်မလဲ ခပ်သွက်သွက်ပြင်ဆင်ရတာပေါ့။ အပေါ်က တီရှပ်နဲ့ အောက်မှာ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုတိုဝတ်သွားလိုက်တယ်။ တက်စီတစီးငှားပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲကနေရာကိုသွားတယ်။ တက်စီဆရာက ကားနောက်ကြည့်မှန်ကတဆင့် ကျွန်မကို ငမ်းတယ်။ ကျွန်မ လျစ်လျူရှုထားလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အမ်ဒီချိန်းတဲ့နေရာရောက်တယ်။ အရမ်းလှတဲ့နေရာတခုပါပဲ။ သုံးထပ်တိုက်လေးက ရေကန်ကို မျက်နှာမူပြီးဆောက်ထားတယ်။ ကမ်းခြေက ဘန်ဂလိုပုံစံလေးပါ။ အထပ်များတာကလွဲရင်ပေါ့။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်မှာ သေချာဆောက်ထားတယ်။ တိုက်လေးဆီလျှောက်သွားတော့ တံခါးကိုသော့ခတ်ထားတယ်။ ကန်ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီး တိုက်လာတဲ့လေကြောင့် တချက်တချက်ချမ်းသွားတယ်။ အမ်ဒီကို တိုက်အပြင်မှာထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ သူရောက်လာတော့ ညရှစ်နာရီခွဲတော့မယ်။ ကားကို ပါကင်ထိုးပြီး အမ်ဒီဆင်းလာတယ်။ လက်ထဲမှာလဲ ဘီယာကဒ်လိုက်ဆွဲလာတယ်။ သူက ကျွန်မဝတ်လာတာ သူ့အကြိုက်ပဲတဲ့။ ချီးကျူးသလိုလိုပြောသေးတယ်။ အမ်ဒီက တံခါးဖွင့်ပြီး တိုက်ထဲဝင်တယ်။ ကျွန်မလဲ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ခဲ့တယ်။ တိုက်လေးရဲ့ ဧည့်ခန်းကအကျယ်ကြီးပဲ။ အမ်ဒီက အိမ်သော့ကိုအတွင်းက သေချာပိတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကိုနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တဖက်က ကျွန်မဘောင်းဘီတိုအရှေ့ပေါ်မှာ။ နောက်တဖက်က ဘောင်းဘီတိုရဲ့နောက်အတွင်းထဲမှာ။ ပြီးတော့ လက်တွေပြန်ရုတ်ပြီး ဘီယာကဒ်ကိုဆွဲ ကျွန်မခါးကိုဖက်ပြီး အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းဆီတက်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းက အိပ်ခန်းကို လသာဆောင်နဲ့ ဆက်ထားတယ်။ ရေကန်ကို မျက်နှာမူထားတော့ လေကတဖြူးဖြူးတိုက်နေတယ်။ အမ်ဒီရဲ့ ယောက္ခမက သူ့ကို ဒီတိုက်လေး လက်ဖွဲ့ခဲ့တာတဲ့။ အမ်ဒီက သူ့အကျီႌကိုချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်တယ်။ ဘီယာတဘူးဖောက်သောက်တယ်။ ကျွန်မက လသာဆောင်ဆီသွားပြီး ကန်ရေပြင်အလှကိုခံစားနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အမ်ဒီက ကျွန်မကိုခေါ်လာတာ ရေကန်ကြည့်ခိုင်းဖို့မဟုတ်၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ဆိုတဲ့အကြောင်းလှမ်းအော်ပြောတယ်။ ကျွန်မလဲ ကုတင်ဘေးပြန်လာရတာပေါ့။ သူက ဘီယာတဘူး ကျွန်မဆီလှမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘီယာကို နည်းနည်းချင်းစုပ်နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကိုလာလျက်တယ်။ ကျွန်မ ဘီယာတဘူးကုန်တော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကိုနမ်းနေရင်း ဘီယာထပ်သောက်တယ်။ ကျွန်မဆီလဲ ထပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ပြောသေးတယ်။ ဒီတဘူးက ဘီယာသက်သက်မဟုတ်ဘူးတဲ့။ သူ့လရည်တွေရောထားတယ်။ ကုန်အောင်သောက်တဲ့။ ကျွန်မလဲ တုန့်ဆိုင်းမနေဘဲ ဘီယာကို တကျိုက်ချင်းသောက်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အဲဒါကိုကြည့်ပြီးအံ့သြနေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျွန်မရဲ့အကျီ်ႌနဲ့ ဘရာကိုချွတ်တယ်။ ဘီယာဘူးကို ကျွန်မနို့တွေကြားညှပ်တယ်။ ဘီယာကို အကုန်သောက်ပြီး အမ်ဒီက အနမ်းမိုးတွေ စရွာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ပင်တီကိုလဲ ချွတ်လိုက်တယ်။ အမ်ဒီရှေ့မှောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ခစားတယ်။ သူလဲ အဝတ်တွေအကုန်ချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကြီး ပါးစပ်နားလာတေ့ပြီး စုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မလဲ တတ်သလောက် မှတ်သလောက်ပြုစုပေးတယ်။ အမ်ဒီလက်က ကျွန်မစောက်စိနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။ သိပ်ကြာကြာမစုပ်လိုက်ရဘူး။ အမ်ဒီက လရည်တွေ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်လှဲတယ်။ ကျွန်မက သူ့လီး ပြန်မတ်အောင်ဆွပေးတယ်။ လီးပြန်တောင်လာတော့ အပေါ်ကခွပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ဆွဲယူသွင်းတယ်။ အမ်ဒီလီးက ပုံမှန်ဆိုဒ်ဆိုတော့ ကျွန်မအတွက် သိပ်မသိသာလှ။ အရှည်က သူများထက်သာတော့ ဖိထိုင်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်က သားအိမ်ခေါင်းကို လာလာထိတယ်။ ငါးမိနစ်လောက် အမ်ဒီပေါ်ကနေ ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အမ်ဒီကကျွန်မကို လီးစောက်ဖုတ်တပ်လျက်လှဲချတယ်။ လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက် တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး ကျွန်မနို့ကြားထဲကိုလိုးပြန်တယ်။ သူ အဲလိုလုပ်နေတုန်း ကျွန်မမျက်စိမှိတ်ပြီး ဖီးလ်ခံနေမိတယ်။ အမ်ဒီက ကျွန်ကို ပါးရိုက်ပြီး မျက်စိဖွင့်ခိုင်းတယ်။ နို့ကိုလိုးလို့အားရတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဒေါ့ဂီစတိုင်နဲ့ ထပ်လိုးတယ်။ အမ်ဒီ့လီးက ရှည်တော့ အတော်ထိထိမိမိရှိတယ်။ ခဏလောက်ပဲ ဆောင့်လိုးပြီး ကျွန်မ ဖင်တုံးနဲ့ကျောပေါ် လရည်တွေ ပန်းထုတ်တယ်။ အဲဒီညက ညလုံးပေါက် အခါခါလိုးဖြစ်တယ်။ ခရေကိုဖြုတ်မယ်ထင်ပေမဲ့ အမ်ဒီက စောက်ဖုတ်သီးသန့်ပဲဆော်တယ်။ နောက်နေ့တွေတော့ အပေါက်စုံခံရတာပေါ့။ စနေနေ့ညက ချိန်းပြီး လိုးလိုက်တာ တနင်္လာနေ့ မနက်မှ အိမ်ပြန်ပို့ပေးတယ်။ တနင်္လာ ညနေကျ ဖုန်းလာတယ်။ အလုပ်ခန့်လိုက်ပြီတဲ့။ ရင်းရကျိုးနပ်တယ်ဆိုရမလား။ တအိမ်လုံးကို အလုပ်ရတဲ့အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ဟော့ပေါ့လိုက်ကျွေးလိုက်တယ်။ အလုပ်ဝင်ပြီး မကြာမကြာ ရေကန်ရှေ့ကတိုက်လေးမှာ အမ်ဒီနဲ့ လိုးဖြုတ်ဖြစ်တယ်။ သူ့ဘယ်နှယောက်မြောက်မှန်းမသိတဲ့ မယားငယ်အနေနဲ့ပေါ့။ ခြောက်လလောက်နေတော့ အမ်ဒီ တခြားမြို့က ကမ်ပဏီခွဲတခုကို ပြောင်းသွားတယ်။ တိုက်ရဲ့သော့က ကျွန်မဆီလဲ တစုံရှိတော့ သူ ရန်ကုန်လာတိုင်း သွားနေဖြစ်တယ်။ သူမလာတော့လဲ တခြားသူတွေနဲ့ အပတ်တိုင်းပျော်ပါးရတာပေါ့။ အမှုတ်နဲ့ စခဲ့ရတဲ့ ကမ်ပဏီအလုပ်ကို ကျွန်မ အရမ်းသဘောကျနှစ်သက်မိတာပါပဲရှင်….
ဖြူလေး အသက် ၂၇ လောက်မှာ အိမ်ထောင်ကျတယ်ပေါ့နော်။ ဖြူလေး ယောင်္ကျားနာမည်က ကိုစိုး။ ဖြူလေးယောင်္ကျားက လိင် စိတ် အရမ်းထန်တယ် ။ မင်္ဂလာဦးညကစလို့ ပုံစံ မျိုးစုံ လုပ်ကြရင်းနဲ့ ဖြူလေးလဲ ထန်မှန်းမသိ ထန်လာရတယ်။ ဒီလိုနဲ့အိမ်ထောင် ကျပီး သုံးနှစ်လောက်မှာ ယောင်္ကျား ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူတို့ ပြန်ဆုံဖြစ်ကြရင်း သူတို့နဲ့ စီးပွားရေးအတူတူ လုပ်ဖြစ်ကြတယ်။ ယောက်ျားနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းက တက္ကသိုလ်မှာ အတူတူ တက်ခဲ့ကြတာ။ သူမှာလဲ အိမ်ထောင်ရှိတယ်။ သူ့ နာမည်က ကိုရဲ ။ ကိုရဲ မိန်းမ ကလဲ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ပါပဲ လှလည်းလှတယ်။သူ့နာမည်က ဇာဇာ ။ ဖြူလေးထက် ဇာဇာက တင်ပါးတွေ ပိုကားပို တောင့်တယ်။ အသားလဲ ပိုဖြူတယ်။ ဖြူလေးကတော့ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်ပုံစံမျိုးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြူလေးက ရင်သားတွေ ထွားတယ်။ ဖြူလေးက အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်ပေမယ့် ဇာဇာကတော့ စကားပြောသွက်တယ်။ရဲတင်းတယ်။ ကိုရဲကတော့ ဖြူဖြူသန့်သန့် ပုံစံမျိုး။ ကျမ ယောင်္ကျား ကိုစိုးကတော့ နဲနဲ သန်သန်မာမာထွားကြိုင်းတဲ့ပုံစံမျိုးပေါ့။ သူတို့လင်မယားတွေနဲ့ မကြာခန တွေ့ဖြစ်ရာကနေ ဖြူ လေးနဲ့ ဇာဇာနဲ့ လည်း ခင်မင်သွားကြတယ်။ ယောင်္ကျားတွေ မအားတဲ့အချိန်ဆို ဇာဇာနဲ့...
Comments
Post a Comment